Twee jaar geleden waren we hier meer dan een beetje in de wolken over het debuut van dit kwartet, waarvan we ondermeer schreven dat de muzikanten niet alleen gelijktijdig spelen, maar dat vooral samen doen. Vandaag is er de opvolger van dat debuut en wat ik na ampele beluistering alvast kan zeggen, is dat het kwartet, waarin Franz von Chossy de plaats ingenomen heeft van Mike Roelofs aan de toetsen, terwijl de ritmesectie van Daniel Van Huffelen en Martin Hafizi gewoon aan boord gebleven is, door deze wissel allerminst aan kwaliteit inboet.

Twaalf nieuwe composities, die de neerslag zijn van enkele jaren van nadenken, schrijven en creëren en die, in de woorden van Polat zelf, gevoed zijn door de wendingen van het leven zelf. Dat leven verloopt, zoals we allemaal weten, voor de één al meer rechtlijnig dan voor de ander en in het geval van Polat leidde dat pad -in zijn eigen woorden- langs het besef van tenvolle notie te krijgen van wie je bent, als componist, muzikant en mens. Polat is zowel muzikant als migrant en zijn reis is er een van constant evoluerende normen, waarbinnen hij opereert in een poging om te blijven wie hij was en tegelijk te tonen wie hij wordt.

De muziek is daarbij een anker, dat hem bindt aan zijn oorsprong, als een route die hem nieuwe horizonten leert kennen. Een muzikant als hij, verkeert constant in het besef dat hij op meerdere plekken thuishoort en dat “thuis” een steeds weer wijzigend begrip is voor iemand die de hele tijd onderweg is. Dat hoor je ook in de nieuwe composities: opener “The Pistachio Tree” is daar een heel mooi voorbeeld van: de wortels van die boom zitten diep verankerd in de thuisgrond, terwijl de welig groeiende takken naar de schier grenzeloze mogelijkheden wijzen, die het Leven telkens weer blijkt te bieden.. Dat gevoel wordt verder uitgewerkt in de titeltrack, waarin traditie en moderniteit elkaar afwisselen.

In “Soul’s Tide” wordt de afwisseling van de gevoelens verklankt: nu eens kun je blij en opgewekt zijn, zelfs zorgeloos, terwijl even later diepe pijn en grote zorgen je deel zijn. De kracht en de veelzijdigheid van “vuur” krijgt vorm in “Woosfire”, dat op het ene moment aan een gezellig kampvuurtje doet denken en even later oplaait en de hevigste emoties blijkt te bevatten. Er is warmte, maar er loert ook gevaar, terwijl het afsluitende “Curious” vertelt hoe belangrijk het is benieuwd te blijven naar nieuwe kansen en mogelijkheden, die het leven biedt.

Ik gebruik nu nogal veel woorden in een poging om de muziek en de vertolking van het Kwartet -een enkele keer geholpen door heerlijk vioolspel van violiste Vera van der Bie (“Woodfire” of cellist Qusai Naim (“Repose”)- te omschrijven. Het spreekt haast vanzelf dat je eigenlijk gewoon moet luisteren om de veelzijdigheid van het orkest te ontdekken en je te laten betoveren door de meesterlijke vertolkingen van Polat. De Oud is van zichzelf al zowat hét instrument dat gevoelens weet te verklanken, maar in zijn handen wordt het nog een ietsje meer: hij kan, via klanken zichtbaar maken wat wij nauwelijks onder woorden kunnen brengen. Zoiets is niet velen gegeven en dus kan ik nog maar eens slechts één samenvattende conclusie trekken: Mehmet Polat is een meesterlijke vertolker van al wat menselijk en levendig is.

(Dani Heyvaert)